Θα μπορούσα να το γράψω όλο. Αδύνατον να παραλήψεις κάτι...δεν ήξερα πιο κομμάτι να διαλέξω. Ωστόσο τα κατάφερα.
"Όμοια με ένα δισκίο ασπιρίνης, αναβράζω κι αναριγώ.Δεν είναι δυσάρεστο να νιώθεις πως λιώνεις και ανακατεύεσαι με τον αέρα.Εξαφανιζόμενο, το σώμα μου κερδίζει μια παρουσία.Οι σταγόνες πέφτουν πάνω στο δέρμα μου και, όπως πάνω στην επιφάνεια μιας λίμνης,σχεδιάζουν κυμματιστούς και εφήμερους κύκλους που αντιλαλλούν ως τα μύχια της καρδιάς μου(...) Λέμε: η βροχή πέφτει.Και κανείς δεν βλέπει το δράμα πίσω απο αυτή την πεζή διαπίστωση.Πρόκειται για ένα δυστύχημα ή μία αυτοκτονία;Δεν θα το μάθουμε.Όπως και νά ναι η βροχή δεν θα ξανασηκωθεί.Γλύστρησε μες το παράθυρο,απο τόσο ψηλά, δεν μπορούμε να τη σώσουμε.Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βρισκόμαστε εδώ, για να πέσει πάνω μας, πάνω στο εύκαμπτο δέρμα μας παρά στο έδαφος.Ανοίγω τα χέρια, σηκώνω το κεφάλι και τη δέχομαι.Πεθαίνει μες την αγκαλιά μου, κολλημένη στο στήθος και στο πρόσωπό μου. Σφίγγω το λείψανό της επάνω μου και την φιλώ για τελευταία φορά. "
Μαρτέν Παζ, Περί βροχής
Η βροχή αναλύεται σε βάθος, σε ένα εξαιρετικά εμπνευσμένο κείμενο, με ποιητική
χροιά, ερωτισμό, φαντασία και μυρωδιά απο βρεγμένο χώμα. Στο Περί βροχής, ο
Μαρτέν Παζ επιχειρηματολογεί για χάρη της, την υπερασπίζεται, την προσωποποιεί,
την λατρεύει και τελικά ζεσταίνει την καρδιά του αναγνώστη.
Δεν έχει σημασία αν προτιμάς τον ήλιο απο την συννεφιά, αν είσαι απαισιόδοξος ή
αισιόδοξος,αν σου αρέσει καλύτερα το φθινόπωρο απο το καλοκαίρι. Σημασία έχει
να σου αρέσει η ποίηση και η διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων. Να μην
μένεις στο προφανές αλλά να αναζητάς αυτό που δεν είναι ευδιάκριτο με την πρώτη
ματιά.
Αυτή η διαφορετική ματιά. Αυτό το σηκώνομαι απο τον καναπέ και στέκομαι σε μία
άλλη θέση, έτσι απλά για να δω πως φαίνεται το σαλόνι απο μία διαφορετική
οπτική γωνία.
Διαβάστε το!Ανεξαρτήτως καιρού.