Φτάνει που θά 'ρθει

Σήμερα εξαντλήθηκε στην κυριολεξία εκφράζοντας τις προθέσεις του

και είναι τόσο γλυκό αυτό..

και δεν με νοιάζει που θά 'ρθει για τοσο λιγο,

είναι μικρό για μένα αυτό.

Φτανει που θά 'ρθει.

Φτανει που θά 'ρθει .

Σήμερα έβρεξε ο ουρανός αμέτρητες σταγόνες

μα θα χει ήλιο όταν θά 'ρθει .

Και θα χει κρύο,

για να είμαστε περισσότερη ώρα αγκαλιά.

Γιατί ο καιρός πάει με την αγάπη.

Μισώ το κρύο,

αλλά λατρεύω την αγκαλιά του.

... κι αν όλα είναι μια στιγμή,

κρύα ζεστή,

γλυκιά πικρή,

να είσαι 'κει!

Είν' ακριβή.

Δεν θα ξανάρθει.

Φτάνει που θά 'ρθει .

Τέχνη = δύναμη

Τέχνη = ικανότητα  

Ικανότητα = δεξιότητα

δηλ. ικανότητα του σώματος ή του πνεύματος προς ενέργειαν, όπως λέει και ένα παλιό λεξικό

Τέχνη = ισχύς,  και ισχύς = δικαίωμα

νόμιμη απαίτηση – αν μη τη άλλο –

ανθρώπινη ανάγκη - πώς να το πω

Τέχνη = δύναμη

Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι υπάρχει πρόλογος στο παρακάτω Κυρίως Θέμα.Χμ, ο ορισμός της τέχνης είναι ιδιαίτερα δύσκολος.

Μια βόλτα στο  Art shop του Ιανού αρκεί για να γοητεύσει κάποιον ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος δεν έχει καμία σχέση με την τέχνη γενικότερα ή ειδικότερα. Το πνεύμα και η ύλη. Αγοράζω κάτι χωρίς να καταναλώνω, να «καταναλώνομαι» και να αναλώνομαι άσκοπα. Μαθαίνω χωρίς να πρέπει . Αλλά γιατί μου γεννιέται η επιθυμία. Κάθε άνθρωπος δεν μπορεί παρά να αγαπά την τέχνη. Κι αυτό γιατί η τέχνη αγγίζει, έλκει, διεγείρει και προκαλεί νου και συναισθήματα.

Μπαίνοντας στον χώρο του Art shop ο κόσμος και η βαβούρα σβήνουν αργά.

Μοιάζεις φτιαγμένος από λευκό μάρμαρο. Χωρίς εκφράσεις. Διακρίνονται λίγο τα μάτια, η μύτη, τα χείλη, τα αυτιά. Έχεις ένα πρόσωπο στου οποίου η αφαιρετικότητα αυτή μπορεί να προσθέσει πολλά και καινούρια.  Εγκέφαλο, ιδέες, εικόνες, όνειρα.

Κοντοστέκεσαι λίγο μπροστά στον Σκεπτόμενο του Rodin.Aναρωτιέσαι. Ποιό φιλί θα μπορούσε να κρατήσει αιώνια; Ποια άνοιξη και ποιο είδωλο θα μπορούσαν να λατρεύονται για πάντα;

Δεν ξέρεις που είσαι. Έχεις χαθεί. Ολοκληρωτικά.

Ανοίγεις ένα βιβλίο δεμένο με μωβ μετάξι.

Υπάρχουν βιβλία δεμένα με μωβ μετάξι;

Κι όμως υπάρχουν.

Διαβάζεις Ελύτη στην πιο όμορφη και πολυτελή εκδοχή του.

 

« Όλα μία σταγόνα ομορφιάς τρεμάμενη στα τσίνορα»

Υπάρχει ωραιότερος στίχος; Κι όμως υπάρχει.

Και μετά πίνεις μια γουλιά espresso στα ηλιοτρόπια του Van Gogh  για να στανιάρεις. Ακούς μουσική από το πιο απλό μουσικό κουτί που έχει φτιαχτεί ποτέ. Ενθουσιάζεσαι. Σαν παιδί. Όσο πιο γρήγορα το γυρίζεις τόσο πιο γρήγορα παίζει. Περίεργο. Ο Βethoveen δεν ήταν ποτέ στις μουσικές σου προτιμήσεις. Κι όμως, σ αρέσει. Κι όσο εσύ παίζεις, πιάνει μια βροχή. Γεμάτη νοσταλγία. Οι 4 εποχές περνούν μπροστά στα μάτια σου ξανά και ξανά. Από το παρελθόν, στο παρόν και μετά ανάποδα. Και βρίσκεσαι νοερά στην παραλία της Θεσσαλονίκης, κοιτάζοντας τις Ομπρέλες. Αυτές που όταν έχει ήλιο και βροχή μαζί, είναι μαγεία.

Μια βόλτα στο art shop του Ιανού είναι πολλά περισσότερα από όλα αυτά.

... μια μικρή συνέντευξη για την "Μεγάλη χίμαιρα"

Με τον Δημήτρη Τάρλοου.
Και η κουβέντα ξεκινά, με εμένα να κρατώ χειρόγραφες σημειώσεις (τόσο ευανάγνωστες όσο και μία φαρμακευτική συνταγή γιατρού), προσπαθώντας να μη χάσω ούτε μια λέξη/φράση του. Τον ακούω προσεκτικά και συνάμα βυθίζομαι σε έναν κόσμο που υπάρχει αλλά και δεν υπάρχει την ίδια στιγμή. Στον κόσμο της χίμαιρας. Εκεί που «το πάθος συνταυτίζει τον έρωτα με τον θάνατο». Εκεί που απομυθοποιούνται και θεοποιούνται τα πάντα. Στο σημείο εκείνο που όλοι, ανεξαρτήτως εποχής, ηλικίας, κουλτούρας, είμαστε απλά άνθρωποι με πάθη και επιθυμίες.

Η μεγάλη χίμαιρα. Γιατί η μεγάλη; Θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει μικρή;

Όχι, δεν θα μπορούσε να υπάρξει μικρή. Όπως, για παράδειγμα, λέμε ότι «η ζωή είναι μια μεγάλη κωμωδία» και δεν λέμε κωμωδία σκέτο. Και το κάνουμε αυτό για να μην ακυρώσουμε την έννοια της λέξης κωμωδία. Για μένα η μεγάλη χίμαιρα είναι η μεγάλη παρεξήγηση. Γιατί όλοι βλέπουν στον άλλον κάτι που δεν είναι. Η φαντασίωση του μοιραίου, του παντοτινού έρωτα. Που κι αυτό είναι χίμαιρα. Και μεγάλη κιόλας. Μέσα στις παρεξηγήσεις είναι και η κεντρική ηρωίδα, η Μαρίνα. Δεν υπάρχει έρωτας. Υπάρχει ανάγκη.

Λίγο κυνικό ακούγεται αυτό.

Ναι. Μα για κυνισμό κατηγορήθηκε ο Καραγάτσης. Αυτό που σοκάρει τον κόσμο είναι ο ωμός τρόπος που υπονοεί τα πράγματα. Αρκεί να σταθούμε στη φράση της Μαρίνας «Δεν τον αγάπησα τον Μηνά. Ορέχτηκα μόνο τη σάρκα του». Όλα γίνονται γιατί υπάρχει η ανάγκη να γίνουν και αυτό κρύβει μια βαθύτατη απελπισία για τον ίδιο.

Παρόλα αυτά, διαβάζοντας κανείς το μυθιστόρημα γοητεύεται από την γραφή. Πώς μπορεί η γοητεία αυτή να μεταφερθεί στο θέατρο και να περάσει στον θεατή;

Κοίτα, μόνο θραύσματα αυτής της γοητείας μπορούν να περάσουν στον θεατή. Αυτό μπορεί να γίνει μέσα από αυτούσιες φράσεις ή ολόκληρες τιράντες και σίγουρα από τον τρόπο ομιλίας των ηθοποιών. Όταν ένα μυθιστόρημα διασκευάζεται για να γίνει θεατρικό έργο, ουσιαστικά γράφεται ένα νέο έργο στο οποίο υπάρχουν ελευθερίες. Το θέατρο είναι δράση και όχι λόγος. Ο Καραγάτσης ήταν υπέρ της ζωντάνιας και όχι της λεξιλαγνείας.

*διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο magazino του Ιανού και απολάυστε την παράσταση απο 22 Νοεμβρίου στο Θέατρο Πορεία.