... μια μικρή συνέντευξη για την "Μεγάλη χίμαιρα"

Με τον Δημήτρη Τάρλοου.
Και η κουβέντα ξεκινά, με εμένα να κρατώ χειρόγραφες σημειώσεις (τόσο ευανάγνωστες όσο και μία φαρμακευτική συνταγή γιατρού), προσπαθώντας να μη χάσω ούτε μια λέξη/φράση του. Τον ακούω προσεκτικά και συνάμα βυθίζομαι σε έναν κόσμο που υπάρχει αλλά και δεν υπάρχει την ίδια στιγμή. Στον κόσμο της χίμαιρας. Εκεί που «το πάθος συνταυτίζει τον έρωτα με τον θάνατο». Εκεί που απομυθοποιούνται και θεοποιούνται τα πάντα. Στο σημείο εκείνο που όλοι, ανεξαρτήτως εποχής, ηλικίας, κουλτούρας, είμαστε απλά άνθρωποι με πάθη και επιθυμίες.

Η μεγάλη χίμαιρα. Γιατί η μεγάλη; Θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει μικρή;

Όχι, δεν θα μπορούσε να υπάρξει μικρή. Όπως, για παράδειγμα, λέμε ότι «η ζωή είναι μια μεγάλη κωμωδία» και δεν λέμε κωμωδία σκέτο. Και το κάνουμε αυτό για να μην ακυρώσουμε την έννοια της λέξης κωμωδία. Για μένα η μεγάλη χίμαιρα είναι η μεγάλη παρεξήγηση. Γιατί όλοι βλέπουν στον άλλον κάτι που δεν είναι. Η φαντασίωση του μοιραίου, του παντοτινού έρωτα. Που κι αυτό είναι χίμαιρα. Και μεγάλη κιόλας. Μέσα στις παρεξηγήσεις είναι και η κεντρική ηρωίδα, η Μαρίνα. Δεν υπάρχει έρωτας. Υπάρχει ανάγκη.

Λίγο κυνικό ακούγεται αυτό.

Ναι. Μα για κυνισμό κατηγορήθηκε ο Καραγάτσης. Αυτό που σοκάρει τον κόσμο είναι ο ωμός τρόπος που υπονοεί τα πράγματα. Αρκεί να σταθούμε στη φράση της Μαρίνας «Δεν τον αγάπησα τον Μηνά. Ορέχτηκα μόνο τη σάρκα του». Όλα γίνονται γιατί υπάρχει η ανάγκη να γίνουν και αυτό κρύβει μια βαθύτατη απελπισία για τον ίδιο.

Παρόλα αυτά, διαβάζοντας κανείς το μυθιστόρημα γοητεύεται από την γραφή. Πώς μπορεί η γοητεία αυτή να μεταφερθεί στο θέατρο και να περάσει στον θεατή;

Κοίτα, μόνο θραύσματα αυτής της γοητείας μπορούν να περάσουν στον θεατή. Αυτό μπορεί να γίνει μέσα από αυτούσιες φράσεις ή ολόκληρες τιράντες και σίγουρα από τον τρόπο ομιλίας των ηθοποιών. Όταν ένα μυθιστόρημα διασκευάζεται για να γίνει θεατρικό έργο, ουσιαστικά γράφεται ένα νέο έργο στο οποίο υπάρχουν ελευθερίες. Το θέατρο είναι δράση και όχι λόγος. Ο Καραγάτσης ήταν υπέρ της ζωντάνιας και όχι της λεξιλαγνείας.

*διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο magazino του Ιανού και απολάυστε την παράσταση απο 22 Νοεμβρίου στο Θέατρο Πορεία.