Αγαπημένο

"Πρίν αρχίσουν όλα

Είχαν κιόλας αρχίσει

Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί

Τα ίχνη μου κι ο δρόμος προϋπήρχαν

Τ' ακολούθησα

Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες

Μπήκα μέσα και του 'βαλα φωτιά."

*απο τη συλλογή:  Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε; του Γιάννη Αγγελάκα

προς τα πάνω

... κι έμεινε να στροβιλίζεται στο κενό για μήνες. Σαν πεφταστέρι που μόλις άρχισε να λάμπει έπεσε.
Καμιά ανθρώπινη καρδιά δεν πρόλαβε να κάνει ευχή. Δεν μπόρεσε κανείς να τον σώσει.
Χάθηκε. Κάπου. Και περίμενε την πρόσκρουση.

Αργησε πολύ. Τραυματίστηκε άσχημα όταν έγινε.
Δεν μπορούσε να μιλήσει, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Έμεινε καιρό έτσι. Μάζεψε δυνάμεις απ' το τίποτα και μετά πήρε φόρα. Έσπασε το τζάμι και πήδηξε.
Μόνο που πήδηξε ψηλά. Πολύ ψηλά. Έδωσε ώθηση προς τα πάνω.

Τώρα που σου μιλάω παίρνω κι άλλο ύψος, μου είπε.
 ..και το μόνο πράγμα που θέλω είναι να πέσω απαλά κάπου που να μυρίζει όμορφα.Και δεν υπάρχει τίποτα που να μυρίζει πιο όμορφα απο σένα.

Ο κούκος και η Άνοιξη

Αν θέλεις, λένε, να κοντρολάρεις το μυαλό κάποιου, δύο πράγματα μπορείς να κάνεις. Ή να του στερήσεις τη γνώση ή να του προσφέρεις πολύ γνώση μαζεμένη. Και στις δυο περιπτώσεις θα έχεις το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα. Θα τον βυθίσεις στην άγνοια. Και στη σύγχυση -έχω να προσθέσω.

Μίσος και φθόνος. Σε όποιον τα καταφέρνει λίγο καλύτερα από τους άλλους. Μίσος και φθόνος γενικότερα. Έχουμε δηλητηριαστεί ή απλά αποχαυνωθεί ή πρέπει να την πατήσουμε πολύ άσχημα για να καταλάβουμε (πόσο ακόμα αναρωτιέμαι πολλές φορές). Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. 

Βλέπω καθημερινά κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν στέγη. Δεν ξέρω τι έτυχε στη ζωή τους και κατέληξαν έτσι τα πράγματα γι αυτούς. Μπορεί αυτό που έγινε να μην απέχει και πάρα πολύ από κάτι του τύπου χάνω τη δουλειά μου, δεν έχω να πληρώσω το νοίκι μου, δεν έχω κανέναν να με στηρίξει ή δεν μπορεί κανένας να με στηρίξει. Για να το πω απλά, αν καίγεται το σπίτι του διπλανού σου, κινδυνεύει να καεί και το δικό σου σπίτι. Αλλά εγώ επαναπαύομαι. Τι κι αν τα πεζοδρόμια έχουν γεμίσει από τα σκουπίδια, που δεν χωράνε στους κάδους. Δε με νοιάζει. Το δικό μου σπίτι είναι καθαρό. Δεν σκέφτομαι καν ότι όλη αυτή η βρωμιά μεταφέρεται και στο δικό μου.  Τι κι αν υπάρχουν άστεγοι. Θα προσφέρω καμιά φορά σε κάποιον κανένα κουλούρι Θεσσαλονίκης και θα νιώσω καλύτερα.

Και εκεί που όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι μαζί με όλα τα υλικά της σούπας, τα καρότα και τα κρεμμύδια στρέφονται εναντίων των υπόλοιπων υλικών. Είμαστε σοβαροί; Δεν υπάρχει συναίσθηση καμία; Κι αναρωτιέμαι. Καμία έμπνευση πια; Το μυαλό μας έπαθε κλακάζ με τόση πληροφόρηση/παραπληροφόρηση;

Όλα θεωρούνται δεδομένα. Δεν λέμε να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν είναι. Δεν με χωρίζει τίποτα από τον άστεγο. Όπως δεν με χωρίζει τίποτα από τον κλέφτη ή τον ψεύτη.  Όλα είναι σχετικά. Η διαχωριστική γραμμή είναι οι συνθήκες, τα λόγια και η θεωρία μου. Ίσως και να είμαι τελικά όλα αυτά που φοβάμαι. Όλα αυτά που προσπαθώ να αποφύγω. Μιλάμε για δικαιώματα, για συνθήκες απάνθρωπες, για κοινωνίες σάπιες, για διαφθορά, για ψέμα, για φασισμό, ρατσισμό και δεν συμμαζεύεται.  Σαφώς γιατί έτσι είναι. Αποφεύγουμε όμως να πούμε για την απάτη. Την μεγαλύτερη και την πιο χυδαία απ’ όλες. Αυτή που προδίδει τελικά τον ίδιο της τον εαυτό. Εμάς τους ίδιους δηλαδή. Απάτη και αυταπάτη. Λυπηρό.  Και  δεν κάνουμε τίποτα σαν μονάδα. Κρυβόμαστε πίσω από τους άλλους. Είναι πιο εύκολο αυτό. Δημιουργούμε σχέσεις, ομάδες, συλλόγους, κόμματα και πορευόμαστε έχοντας την ψευδαίσθηση ότι λειτουργούμε ελεύθερα χωρίς καμία υποβολή. Μπούρδες.

Δεν ξέρω καν πώς να ονομάσω αυτό το σύνδρομο αλλά ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει να του βρω όνομα. Δεν μου αρέσει να βάζω ετικέτες έτσι κι αλλιώς. Και επίσης δεν θέλω να μάθω πως λέγεται η αρρώστια από την οποία νοσώ. Θέλω απλά να πάψω να νοσώ. Χωρίς παυσίπονα και ηρεμιστικά. Έτσι ξερά. Στεγνά - στη γλώσσα των τοξικομανών. Ναι. Είναι τόσο σοβαρό το θέμα. Είμαι βλαβερός. Αν δεν αποτοξινωθώ θα κάνω κακό. Στους γύρω μου και σε εμένα. Έχω ευθύνη. Ευθύνη σκέτο. Στεγνά. Ξερά. Είμαι ο κούκος που θα φέρει την άνοιξη. Μάλλον κάπως έτσι πρέπει να το δω. Αλλιώς δε γίνεται. Καμία ασθένεια ουσιαστικά δεν είναι κληρονομική. Υπάρχει σίγουρα μία τάση κληρονομικότητας, όμως εφόσον τη γνωρίζω από το οικογενειακό ιατρικό ιστορικό μου, ίσως και να μπορώ να καταφέρω να μην νοσήσω ποτέ.

Υπερασπίζω τον εαυτό μου. Δεν τάσσομαι εναντίων όλων. Όλοι στην ίδια σούπα βράζουμε.  Ο ένας χρειάζεται τον άλλον όσο ποτέ άλλοτε. Αν το πλοίο βουλιάξει δεν θα πνιγεί μόνο ο καπετάνιος. Δεν μιλάω για δουλοπρέπεια. Δεν μιλάω για παθητικότητα. Δεν μιλάω για σκυμμένα κεφάλια. Μιλάω για νοιάξιμο. Μιλάω για τη σούπα που θα σερβίρουμε. Δεν γίνεται να κράζουμε τους πάντες και τα πάντα. Τι σημαίνει υπερασπίζω; Προστατεύω πολύ. Αυτό νομίζω σημαίνει. Και τι κάνω για να προστατεύσω πολύ; Και τι προστατεύω τελικά; Και από ποιόν πρέπει να προστατευτώ; Ξέρω; Ή νομίζω ότι ξέρω; Μιλάω για αγάπη. Μιλάω για σοβαρότητα. Για σεβασμό. Ως προς τον εαυτό μου μια φορά.

Και  θυμάμαι "Το μίσος" του Ματιέ Κασσοβίτς με τον λατρεμένο Βενσάν Κασέλ.

Ο άνθρωπος που πέφτει από τον ουρανοξύστη είμαι εγώ και καθώς πέφτω λέω «ως εδώ καλά, ως εδώ καλά». Σημασία όμως δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση.

Η κοινωνία που πέφτει είναι αυτή που έφτιαξα. Αυτή που έχω συμβάλει κι εγώ να φτιαχτεί. Η κοινωνία που καθώς πέφτει λέει «ως εδώ καλά, ως εδώ καλά». Σημασία όμως δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση.

La Haine attise la haine! Το Μίσος γεννάει μίσος λοιπόν και δεν συμφέρει κανέναν αυτό.

Ας συνέλθουμε λίγο.

Έρωτας

Τί να γράψει κανείς για τον έρωτα…

Το αντίθετο του θανάτου είναι αλλά και το συνώνυμο.

Το άκρο. Το χείλος του γκρεμού.

Η αρχή και το τέλος.

Ένα δευτερόλεπτο και μια αιωνιότητα.

Μια οδύνη, μια ηδονή και μια αυταπάτη.

Η ύψιστη χαρά και η μέγιστη καταστροφή.

Το πιο γλυκό χαμόγελο και το πιο πικρό δάκρυ.

Ένα τρένο.

Ένα ταξίδι.

Ένας προορισμός.

Μια αυτοκτονία.

Μια βουτιά στο κενό είναι. Μια βουτιά στ’ αστέρια.

Μια αέναη πτώση.

Μια αέναη εξύψωση.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην λύγισε μπροστά του.

Που να μην τον θέλησε όσο τίποτα.

Κανείς δεν τον πολέμησε, μα πολύ αίμα χύθηκε.

Κανείς δεν τον αιχμαλώτισε.

Κανείς δεν τον σκότωσε.

Πέθανε μόνος του όταν το θέλησε και ξαναγεννήθηκε.

Όλοι ένα τίποτα μπροστά του.

Ας αφήσουμε την τέχνη να μιλήσει μόνη της…κλικ εδώ!

το μπαλόνι

Άφησέ το να φύγει.

Να χαθεί στους απέραντους ορίζοντες.

Και ταξίδεψε λίγο κι εσύ. Έτσι, για αναψυχή. 

Χωρίς βάρος, χωρίς μαύρα σύννεφα

Άλλαξε λίγο αέρα.

Και όλα θα γίνουν απίστευτα όμορφα κι απλά.

Η καλοκαιρία βοηθά.

Η έλλειψη βαρύτητας ανακουφίζει. 

Φτάνει που θά 'ρθει

Σήμερα εξαντλήθηκε στην κυριολεξία εκφράζοντας τις προθέσεις του

και είναι τόσο γλυκό αυτό..

και δεν με νοιάζει που θά 'ρθει για τοσο λιγο,

είναι μικρό για μένα αυτό.

Φτανει που θά 'ρθει.

Φτανει που θά 'ρθει .

Σήμερα έβρεξε ο ουρανός αμέτρητες σταγόνες

μα θα χει ήλιο όταν θά 'ρθει .

Και θα χει κρύο,

για να είμαστε περισσότερη ώρα αγκαλιά.

Γιατί ο καιρός πάει με την αγάπη.

Μισώ το κρύο,

αλλά λατρεύω την αγκαλιά του.

... κι αν όλα είναι μια στιγμή,

κρύα ζεστή,

γλυκιά πικρή,

να είσαι 'κει!

Είν' ακριβή.

Δεν θα ξανάρθει.

Φτάνει που θά 'ρθει .

Τέχνη = δύναμη

Τέχνη = ικανότητα  

Ικανότητα = δεξιότητα

δηλ. ικανότητα του σώματος ή του πνεύματος προς ενέργειαν, όπως λέει και ένα παλιό λεξικό

Τέχνη = ισχύς,  και ισχύς = δικαίωμα

νόμιμη απαίτηση – αν μη τη άλλο –

ανθρώπινη ανάγκη - πώς να το πω

Τέχνη = δύναμη

Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι υπάρχει πρόλογος στο παρακάτω Κυρίως Θέμα.Χμ, ο ορισμός της τέχνης είναι ιδιαίτερα δύσκολος.

Μια βόλτα στο  Art shop του Ιανού αρκεί για να γοητεύσει κάποιον ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος δεν έχει καμία σχέση με την τέχνη γενικότερα ή ειδικότερα. Το πνεύμα και η ύλη. Αγοράζω κάτι χωρίς να καταναλώνω, να «καταναλώνομαι» και να αναλώνομαι άσκοπα. Μαθαίνω χωρίς να πρέπει . Αλλά γιατί μου γεννιέται η επιθυμία. Κάθε άνθρωπος δεν μπορεί παρά να αγαπά την τέχνη. Κι αυτό γιατί η τέχνη αγγίζει, έλκει, διεγείρει και προκαλεί νου και συναισθήματα.

Μπαίνοντας στον χώρο του Art shop ο κόσμος και η βαβούρα σβήνουν αργά.

Μοιάζεις φτιαγμένος από λευκό μάρμαρο. Χωρίς εκφράσεις. Διακρίνονται λίγο τα μάτια, η μύτη, τα χείλη, τα αυτιά. Έχεις ένα πρόσωπο στου οποίου η αφαιρετικότητα αυτή μπορεί να προσθέσει πολλά και καινούρια.  Εγκέφαλο, ιδέες, εικόνες, όνειρα.

Κοντοστέκεσαι λίγο μπροστά στον Σκεπτόμενο του Rodin.Aναρωτιέσαι. Ποιό φιλί θα μπορούσε να κρατήσει αιώνια; Ποια άνοιξη και ποιο είδωλο θα μπορούσαν να λατρεύονται για πάντα;

Δεν ξέρεις που είσαι. Έχεις χαθεί. Ολοκληρωτικά.

Ανοίγεις ένα βιβλίο δεμένο με μωβ μετάξι.

Υπάρχουν βιβλία δεμένα με μωβ μετάξι;

Κι όμως υπάρχουν.

Διαβάζεις Ελύτη στην πιο όμορφη και πολυτελή εκδοχή του.

 

« Όλα μία σταγόνα ομορφιάς τρεμάμενη στα τσίνορα»

Υπάρχει ωραιότερος στίχος; Κι όμως υπάρχει.

Και μετά πίνεις μια γουλιά espresso στα ηλιοτρόπια του Van Gogh  για να στανιάρεις. Ακούς μουσική από το πιο απλό μουσικό κουτί που έχει φτιαχτεί ποτέ. Ενθουσιάζεσαι. Σαν παιδί. Όσο πιο γρήγορα το γυρίζεις τόσο πιο γρήγορα παίζει. Περίεργο. Ο Βethoveen δεν ήταν ποτέ στις μουσικές σου προτιμήσεις. Κι όμως, σ αρέσει. Κι όσο εσύ παίζεις, πιάνει μια βροχή. Γεμάτη νοσταλγία. Οι 4 εποχές περνούν μπροστά στα μάτια σου ξανά και ξανά. Από το παρελθόν, στο παρόν και μετά ανάποδα. Και βρίσκεσαι νοερά στην παραλία της Θεσσαλονίκης, κοιτάζοντας τις Ομπρέλες. Αυτές που όταν έχει ήλιο και βροχή μαζί, είναι μαγεία.

Μια βόλτα στο art shop του Ιανού είναι πολλά περισσότερα από όλα αυτά.