Είμαι στο πλοίο. Επιστρέφω.
"...Έπρεπε να κοιμάται περισσότερο, ειδάλλως ο καθένας θα μπορούσε να δει ότι όλο αυτό το πράγμα ήταν έτοιμο να εκραγεί και να τον ρουφήξει. Προσπάθησε να αναπνεύσει ήρεμα, να χαλαρώσει. Γύρισε το μαξιλάρι του από την άλλη. Όταν κατάφερε να νανουρίσει τον εαυτό του και τον μισοπήρε ο ύπνος, το όνειρο επέστρεψε...."
Asa Larsson, Το μαύρο μονοπάτι. Το βιβλίο που διαβάζει η Βαρβάρα. Της αρέσει η απόμακρη ατμόσφαιρα του Βορρά. Δίπλα της ο Μάνος. Φορά ένα μαύρο T-shirt. Στο μανίκι γράφει με λευκά γράμματα: Don’t let your idea die. Διαβάζει Ian Rankin, Στον τάφο κάποιου άλλου. Σαν τον παλιό καλό καιρό ε; είπε ο Ρέμπους. Και επιτέλους βλέπω λίγο Σκοτία. Είναι ένα βιβλίο για πλοίο, μου λέει απλά. Στα πόδια τους η Millou, μια υπέροχη σκυλίτσα.
Και κάπως έτσι ξεκινά η βόλτα μου στο κατάστρωμα. Βιβλία παντού. Πάνω στα τραπέζια, στις βαλίτσες, πλάι στον καφέ, στα κινητά και τα tablet. Είναι στη θέση που πρέπει να είναι. Κοντά μας. Σαν κάτι απαραίτητο.
Η Χριστίνα φοράει μια λευκή κορδέλα στα μαλλιά της και κρατά στα χέρια της ένα παλιό, μαύρο, δερματόδετο βιβλίο. Είναι λογικό και ήταν φυσικό. Αφού όλοι οι άνθρωποι είναι πλασμένοι για να βασανίζουν ο ένας τον άλλον. Fyodor Dostoyevsky, Ο ηλίθιος. Είναι το μόνο από τα βιβλία του παππού μου που δεν είχα διαβάσει, μου λέει. Στο μεταξύ η κυρία Ελένη έσκυψε, πήρε το καμπάρι της, το πρώτο, ήπιε μια γουλιά και ακούμπησε το ποτήρι στο τραπέζι. Διαβάζει Donna Leon, Ο Μπρουνέτι και ο κακός οιωνός. Μου αρέσει η συγγραφέας, έχω διαβάσει κι άλλα δικά της, μου λέει. Ο Γιόχανσεν όμως δεν είχε ακόμη παραιτηθεί και η Μαρία βγάζει τα μαύρα γυαλιά της για να μου πει για τον Κυνηγό του σκότους, του Howard Phillips Lovecraft.
Για τα μικρά αυτά διηγήματα τρόμου. Δεν είναι τόσο για διακοπές αλλά εμένα μ’ αρέσουν, λέει κοφτά.
Παραδίπλα, ένα ζευγάρι Αυστραλών. Μετά από πολύ ώρα καταφέρνω να διακρίνω τον τίτλο από το βιβλίο που διαβάζει εκείνη. The goldfinch, Donna Tartt. Είναι η στιγμή που το αφήνει για λίγο και ερωτοτροπεί διακριτικά με εκείνον. Εκείνος, έχει ακουμπισμένο το tablet του πάνω σε ένα βιβλίο του George R. R.Martin. Δεν κατάφερα να δω ποιο.
Και συνέχισαν έτσι να μιλάνε χαμηλόφωνα μέχρι αργά τη νύχτα, όταν ο Δημήτρης μου μίλησε για τον Δράκο της αυτού μεγαλειότητας, της Naomi Novik.Μου αρέσει η φαντασία, λέει κάπως αμήχανα, ενώ παίρνει την βαλίτσα του από το διπλανό κάθισμα για να καθίσω.
Ο Τζώρτζης διαβάζει έναν οδηγό του αρχαιολογικού μουσείου της Πάρου. Μου μιλά για τον Αρχίλοχο. Εμβληματική μορφή, μου λέει, θεωρείται από τους πρώτους λυρικούς ποιητές. Θα μπορούσε να θεωρηθεί «αιρετικός», γράφει η συγγραφέας Φωτεινή Ζαφειροπούλου, γιατί μέσα από το έργο του προσπαθεί να απελευθερώσει το άτομο από τα δεσμά της παράδοσης, δίνοντας απαντήσεις στα προβλήματα της «ηθικής».
Απέναντι από τον Τζώρτζη, η Μαρίκα διαβάζει Romain Slocombe, Κύριε διοικητά. Το είχε ξεκινήσει πριν από τις διακοπές και ήθελε να το τελειώσει. Ωστόσο, προτιμά να μου μιλήσει για κάποιο άλλο. Ένα βιβλίο που διάβασε στο περσινό της ταξίδι.
-Είναι αλήθεια πως ο χαρακτήρας των γυναικών φαίνεται την ώρα που χορεύουν; με ρωτάει.
-Ναι είναι. Αλλά όχι περισσότερο απ’ ότι των ανδρών, της απαντά αντί για μένα, ο Arturo Perez Reverte με Το τανγκό της παλιάς φρουράς.
Όλοι ήταν κάπου. Ρώτησα πού ήταν αλλά αποφάσισα τελικά να μην το αναφέρω. Ο αρχικός σκοπός μου δεν ήταν να κάνω γκάλοπ για τον δημοφιλέστερο προορισμό διακοπών. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία πού ήταν κανείς. Σημασία έχει πού πάει. Ωστόσο αυτό δεν το ρώτησα. Θα ήταν αδιακρισία και επιπλέον δεν θα με κάλυπτε μία απάντηση που θα είχε σχέση με τη γεωγραφία.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάντα επιστρέφουμε –ευτυχώς– με όποιον τρόπο μπορούμε και με κάθε ευκαιρία που μας δίνεται, πίσω στον εαυτό μας.
Μια αντίδραση. Τόσο μα τόσο φυσική.
Μια διακοπή. Από την αδιάκοπη ροή της πραγματικότητας.
Μιας πραγματικότητας αληθινής αφενός γιατί αυτή είναι, αλλά τόσο αφιλόξενης και ξένης ως προς την πραγματική μας φύση, που μας ωθεί σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μας φέρει πιο κοντά στον εαυτό μας.
Και η έλξη είναι αναπόφευκτη.
Κάπου κάπου θέλουμε να ξαπλώσουμε στο έδαφος.
Να ακουμπήσει το στήθος μας στη γη.
Να δούμε την ανατολή του ήλου και να χαθούμε λίγο στη δύση του.
Να φύγει το βλέμμα μας μακριά. Να πιάσουμε το φεγγάρι.
Να κοιμηθούμε ακούγοντας το κύμα.
Να μην μιλάμε πολύ.
Να περπατήσουμε ξυπόλυτοι.
Να γίνουμε ψάρια, τζιτζίκια, βότσαλα…
Να ξεχάσουμε. Να επαναπροσδιορίσουμε.
Να γίνουμε πάλι εμείς. Να γίνουμε παιδιά.
*το άρθρο καθώς και πολλά άλλα, θα βρείτε στο
magazino του Ιανού!
