Αν θέλεις, λένε,
να κοντρολάρεις το μυαλό κάποιου, δύο πράγματα μπορείς να κάνεις. Ή να του
στερήσεις τη γνώση ή να του προσφέρεις πολύ γνώση μαζεμένη. Και στις δυο
περιπτώσεις θα έχεις το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα. Θα τον βυθίσεις στην άγνοια. Και
στη σύγχυση -έχω να προσθέσω.
Μίσος
και φθόνος. Σε όποιον τα καταφέρνει λίγο καλύτερα από τους άλλους. Μίσος και
φθόνος γενικότερα. Έχουμε δηλητηριαστεί ή απλά αποχαυνωθεί ή πρέπει να την
πατήσουμε πολύ άσχημα για να καταλάβουμε (πόσο ακόμα αναρωτιέμαι πολλές φορές).
Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές.
Βλέπω
καθημερινά κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν στέγη. Δεν ξέρω τι έτυχε στη ζωή τους και
κατέληξαν έτσι τα πράγματα γι αυτούς. Μπορεί αυτό που έγινε να μην απέχει και
πάρα πολύ από κάτι του τύπου χάνω τη δουλειά μου, δεν έχω να πληρώσω το νοίκι
μου, δεν έχω κανέναν να με στηρίξει ή δεν μπορεί κανένας να με στηρίξει. Για να
το πω απλά, αν καίγεται το σπίτι του διπλανού σου, κινδυνεύει να καεί και το
δικό σου σπίτι. Αλλά εγώ επαναπαύομαι. Τι κι αν τα πεζοδρόμια έχουν γεμίσει από
τα σκουπίδια, που δεν χωράνε στους κάδους. Δε με νοιάζει. Το δικό μου σπίτι
είναι καθαρό. Δεν σκέφτομαι καν ότι όλη αυτή η βρωμιά μεταφέρεται και στο δικό
μου. Τι κι αν υπάρχουν άστεγοι. Θα
προσφέρω καμιά φορά σε κάποιον κανένα κουλούρι Θεσσαλονίκης και θα νιώσω
καλύτερα.
Και
εκεί που όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι μαζί με όλα τα υλικά της σούπας, τα
καρότα και τα κρεμμύδια στρέφονται εναντίων των υπόλοιπων υλικών. Είμαστε
σοβαροί; Δεν υπάρχει συναίσθηση καμία; Κι
αναρωτιέμαι. Καμία έμπνευση πια; Το μυαλό μας έπαθε κλακάζ με τόση πληροφόρηση/παραπληροφόρηση;
Όλα
θεωρούνται δεδομένα. Δεν λέμε να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν είναι. Δεν με
χωρίζει τίποτα από τον άστεγο. Όπως δεν με χωρίζει τίποτα από τον κλέφτη ή τον
ψεύτη. Όλα είναι σχετικά. Η διαχωριστική
γραμμή είναι οι συνθήκες, τα λόγια και η θεωρία μου. Ίσως και να
είμαι τελικά όλα αυτά που φοβάμαι. Όλα αυτά που προσπαθώ να αποφύγω. Μιλάμε
για δικαιώματα, για συνθήκες απάνθρωπες, για κοινωνίες σάπιες, για διαφθορά,
για ψέμα, για φασισμό, ρατσισμό και δεν συμμαζεύεται. Σαφώς γιατί έτσι είναι. Αποφεύγουμε όμως να
πούμε για την απάτη. Την μεγαλύτερη και την πιο χυδαία απ’ όλες. Αυτή που
προδίδει τελικά τον ίδιο της τον εαυτό. Εμάς τους ίδιους δηλαδή. Απάτη και
αυταπάτη. Λυπηρό. Και δεν κάνουμε τίποτα σαν μονάδα. Κρυβόμαστε
πίσω από τους άλλους. Είναι πιο εύκολο αυτό. Δημιουργούμε σχέσεις, ομάδες, συλλόγους,
κόμματα και πορευόμαστε έχοντας την ψευδαίσθηση ότι λειτουργούμε ελεύθερα χωρίς
καμία υποβολή. Μπούρδες.
Δεν
ξέρω καν πώς να ονομάσω αυτό το σύνδρομο αλλά ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει να
του βρω όνομα. Δεν μου αρέσει να βάζω ετικέτες έτσι κι αλλιώς. Και επίσης δεν
θέλω να μάθω πως λέγεται η αρρώστια από την οποία νοσώ. Θέλω απλά να πάψω να
νοσώ. Χωρίς παυσίπονα και ηρεμιστικά. Έτσι ξερά. Στεγνά - στη γλώσσα των
τοξικομανών. Ναι. Είναι τόσο σοβαρό το θέμα. Είμαι βλαβερός. Αν δεν αποτοξινωθώ
θα κάνω κακό. Στους γύρω μου και σε εμένα. Έχω ευθύνη. Ευθύνη σκέτο. Στεγνά.
Ξερά. Είμαι ο κούκος που θα φέρει την άνοιξη. Μάλλον κάπως έτσι πρέπει να το δω. Αλλιώς δε γίνεται. Καμία
ασθένεια ουσιαστικά δεν είναι κληρονομική. Υπάρχει σίγουρα μία τάση
κληρονομικότητας, όμως εφόσον τη γνωρίζω από το οικογενειακό ιατρικό ιστορικό
μου, ίσως και να μπορώ να καταφέρω να μην νοσήσω ποτέ.
Υπερασπίζω
τον εαυτό μου. Δεν τάσσομαι εναντίων όλων. Όλοι στην ίδια σούπα βράζουμε. Ο ένας χρειάζεται τον άλλον όσο ποτέ άλλοτε. Αν
το πλοίο βουλιάξει δεν θα πνιγεί μόνο ο καπετάνιος. Δεν μιλάω για δουλοπρέπεια.
Δεν μιλάω για παθητικότητα. Δεν μιλάω για σκυμμένα κεφάλια. Μιλάω για νοιάξιμο. Μιλάω για τη σούπα που θα σερβίρουμε. Δεν γίνεται να
κράζουμε τους πάντες και τα πάντα. Τι σημαίνει υπερασπίζω; Προστατεύω πολύ.
Αυτό νομίζω σημαίνει. Και τι κάνω για να προστατεύσω πολύ; Και τι προστατεύω
τελικά; Και από ποιόν πρέπει να προστατευτώ; Ξέρω; Ή νομίζω ότι ξέρω; Μιλάω για
αγάπη. Μιλάω για σοβαρότητα. Για σεβασμό. Ως προς τον εαυτό μου μια φορά.
Και θυμάμαι "Το μίσος" του Ματιέ Κασσοβίτς με τον
λατρεμένο Βενσάν Κασέλ.
Ο άνθρωπος
που πέφτει από τον ουρανοξύστη είμαι εγώ και καθώς πέφτω λέω «ως εδώ καλά, ως
εδώ καλά». Σημασία όμως δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση.
Η κοινωνία
που πέφτει είναι αυτή που έφτιαξα. Αυτή που έχω συμβάλει κι εγώ να φτιαχτεί. Η
κοινωνία που καθώς πέφτει λέει «ως εδώ καλά, ως εδώ καλά». Σημασία όμως δεν
έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση.
La Haine attise
la haine! Το Μίσος γεννάει
μίσος λοιπόν και δεν συμφέρει κανέναν αυτό.
Ας
συνέλθουμε λίγο.
